29/4/11

Η απόλυτη σχετικότητα των πραγμάτων, Της πατρίδας μου η σημαία…, Ο Γιανναράς, Φαντάσματα του Πάσχα

Τα Νέα, 29 Απριλίου 2011

              Η απόλυτη σχετικότητα των πραγμάτων

Το πολικό ψύχος των βόρειων χωρών δεν μας κάνει να ζεσταινόμαστε στα κρύα του δικού μας χειμώνα

Χωρίς συνείδηση της σχετικότητας των πραγμάτων και των αναλογιών, οδηγούμαστε σε άκυρα συμπεράσματα, παγιδευμένα στη σφαίρα του αυτονόητου

το πλήρες κείμενο:

Άραγε μπορεί να μιλάει κανείς για καταπίεση και αστυνομική αυθαιρεσία σήμερα, αν σκεφτεί τη δικτατορία της 21ης Απριλίου; Και τότε, μπορεί να βάλει τη δικτατορία της 21ης Απριλίου πλάι στις δικτατορίες του λεγόμενου Τρίτου κόσμου; Και ποια αστυνομική αυθαιρεσία, αν σκεφτεί κάποια χώρα του υπαρκτού σοσιαλισμού; Οπότε; Ανύπαρκτη έννοια σήμερα η καταπίεση και η αστυνομική αυθαιρεσία;

Ας το δούμε αλλιώς, σ’ ένα γενικότερο πλαίσιο:

«Υπάρχουν και χειρότερα» είναι μια κοινότοπη φράση την οποία επαναλαμβάνουμε όλοι, για κάποια περιπέτεια που είχαμε, υγείας λόγου χάρη. Κάπως υποκριτικά, θα έλεγα, γιατί πάντα τα δικά μας είναι τα χειρότερα, έτσι τα ζούμε, δεν γίνεται αλλιώς. Αν δηλαδή ψηνόμαστε στον πυρετό, η γνώση ότι άλλοι, μπορεί και κοντινοί και αγαπητοί μας, δοκιμάζονται σκληρά από ανίατη αρρώστια ούτε τον πυρετό θα μας διώξει ούτε το κέφι έστω θα μας φτιάξει.

Άλλο: η συμπαθής Γεωργιανή που συντροφεύει τη συμπαθέστατη ηλικιωμένη κυρία στο πλαϊνό διαμέρισμα κοιμάται μόνιμα με ανοιχτή την μπαλκονόπορτα του δικού της δωματίου, και μες στο καταχείμωνο: «Μα κρύο είναι αυτό; Πού να δείτε σ’ εμάς!» με κατατρόπωσε. Όντως, πού οι 2-3 βαθμοί, άντε το 0 το δικό μας, και πού οι –20 οι δικοί τους! Όμως η γνώση αυτή δεν μου κάνει περισσότερο υποφερτό το έστω σπάνιο 0 το δικό μας.

Θεμιτή καταρχήν η σύγκριση, και στις δύο περιπτώσεις, αρρώστια με αρρώστια, κρύο με κρύο, λάθος το –αντικειμενικά σωστό!– συμπέρασμα, αν τάχα σκοπό έχει να με κάνει τη μία να αγαλλιώ με τον πυρετό μου και την άλλη να έχω κάψες με το όσο λίγο χιόνι.

Κι ένα τρίτο, λίγο διαφορετικό παράδειγμα: καλοκαίρι, καύσωνας, κυκλοφορούμε κάθιδροι, ίσα που ανεχόμαστε ένα ρούχο πάνω μας –έτσι και μας υποχρέωναν να φορέσουμε κάτι αποπάνω, θα λιποθυμούσαμε, ούτε λόγος. Την ίδια ώρα, πλάι μας, κυκλοφορεί, χωρίς να έχει λιποθυμήσει, ένας παπάς, με τα τριπλά από εμάς ρούχα: πουκάμισο-παντελόνι, αποπάνω το αντερί, κάτι σαν εσώρασο, κι αποπάνω το κανονικό ράσο, μαύρο ως γνωστόν –συν το καλημαύχι στο κεφάλι.

Όχι δηλαδή πυρετός με ανίατη αρρώστια, κρύο Ελλάδας με κρύο Γεωργίας, αλλά η ίδια θερμοκρασία, στον ίδιο τόπο: κι όμως, άλλη για τον ένα, άλλη για τον άλλο.

Δεν χρειάζεται να αρχίσουμε να φιλοσοφούμε αν τελικά υπάρχει αντικειμενικά πόνος και αρρώστια, ζέστη κτλ. Χρειάζεται πολύ απλά να έχουμε διαρκώς συνείδηση της σχετικότητας, της απόλυτης σχετικότητας των πραγμάτων.

Ώστε δεν μπορεί να ακυρωθεί η έννοια του κρύου στην Ελλάδα επειδή υπάρχει το κρύο λόγου χάρη της Γεωργίας –που κι αυτό θα ακυρωνόταν από το κρύο του Βόρειου Πόλου! Εντέλει μοιάζει άκυρη κάθε τέτοια σύγκριση. Είτε αφορά το κρύο, είτε τη φτώχεια και τη δυστυχία, την καταπίεση και την αστυνομοκρατία: έφτασα στην αφορμή μου, όπως αποτυπώθηκε εισαγωγικά, ένα πρόσφατο άρθρο εδώ για την αστυνομία σήμερα και στη χούντα.

Αξίζει ν’ ασχοληθούμε χωριστά, όχι σώνει και καλά μ’ αυτό καθαυτό αλλά με την κυρίαρχη λογική –όλων μας– την οποία εκφράζει.


                        Της πατρίδας μου η σημαία…

Της πατρίδας μου η σημαία έχει χρώμα πορφυρό και στη μέση χαραγμένο έναν κίτρινο σταυρό. Και στα τέσσερα πορφυρά τετράγωνα, τέσσερα Β: Βασιλεύ βασιλέων βασιλεί βοήθει. Ποιον βασιλέα να βοηθήσει ο βασιλεύς των βασιλέων; Τον Παλαιολόγο. Αφού πατρίδα μας το Βυζάντιο, ως γνωστόν.

Είχα χρόνια να τη δω αυτήν τη σημαία. Την πρωτόμαθα από τα κόλλυβα που έφτιαχνε με χρωματιστή ζάχαρη ο Σίμων Καράς, σε εκδήλωση για την άλωση της Πόλης, κάθε 29 Μαΐου, με υπέροχους βέβαια βυζαντινούς ύμνους και παραδοσιακά τραγούδια. Όμως ο Καράς ήταν ο Καράς, κι ας ζούσε νοερά στο Βυζάντιο –ώς και το ρολόι του, βυζαντινή ώρα λέγαμε πως έδειχνε.

Και πριν από κάνα δυο μήνες την είδα ξαφνιασμένος τη σημαία αυτή στα χέρια Χρυσαυγιτών, σε μία από τις εξορμήσεις τους στο κέντρο της Αθήνας.

Και τώρα, μεγαλοβδομάδα, νά σου την η Παλαιολόγειος σε κεντρική εκκλησία του Πειραιά. Πλάι στην ελληνική και την καθιερωμένη πια βυζαντινή, την κίτρινη με τον δικέφαλο. Που κι αυτή, των τελευταίων δεκαετιών μόδα είναι: μόνο ελληνική σημαία κυμάτιζε παλιά στις εκκλησίες και στις εξέδρες για την Ανάσταση π.χ., ή κάτι γιρλάντες με πολύχρωμα σημαιάκια, καθαρά διακοσμητικά, συχνά με εκκλησιαστικά σύμβολα, όπως ΙΧΘΥΣ κ.ά. Κάποια στιγμή ξεφύτρωσε η βυζαντινή, εκκλησιαστική την είπανε, και λίγο λίγο γενικεύτηκε, τόσο που θεωρείται πια αυτονόητη, και δίχως τάχα φόρτιση ιδεολογική ή άλλη.

Και νά που προστέθηκε τώρα και του Παλαιολόγου η σημαία. Την είδα, είπα, σε κεντρική εκκλησία του Πειραιά, έπειτα σε άλλη, σε άλλη…

Φούσκωσα από περηφάνια για την καινούρια μου πόλη, μικρανιψιά, ως φαίνεται, ή και θυγατέρα της Βασιλευούσης.

Τώρα τι μου λέτε εσείς για τη Χρυσή Αυγή, σύμπτωση απλή.


                                    σήματα

Το δρόμο της δικαιοσύνης παίρνει και ο Βρετανός χρηματιστής που ανάγγελλε με ιμέιλ αναδιάρθρωση για τη μέρα του Πάσχα. Με ταχύτατες διαδικασίες κι αυτός, σαν τους μόλις χτεσινούς, που παραπέμφθηκαν για διασπορά ψευδών ειδήσεων, επειδή κι αυτοί με ιμέιλ ανάγγελλαν την οικονομική χρεοκοπία της χώρας.

Αμ έτσι, θα είχε σαπίσει στις φυλακές, με δεν ξέρω πόσες φορές ισόβια, ο Γιανναράς λ.χ., που πιστοποιεί το θάνατο της Ελλάδας, με το περίφημο Finis Graeciae. Που το κυκλοφορεί δεκαετίες τώρα, από εφημερίδα σε εφημερίδα και από βιβλίο σε βιβλίο...

Διασπορά ψευδών ειδήσεων; Στη φυλακή θα ’ταν κι η μισή τουλάχιστον Ακαδημία Αθηνών και πόσοι ακόμα, που προβλέπουν μια το θάνατο της γλώσσας, μια την επιβολή του λατινικού αλφαβήτου και πάει λέγοντας.

                                          * * *

Μεγάλη Εβδομάδα, Εβδομάδα των Παθών –και των Φαντασμάτων, θα ’λεγα εγώ. Πρώτα η διαφήμιση εφημερίδας που μοίραζε σιντί για την επέτειο της 21ης Απριλίου, και νά ο Παπαδόπουλος στις τηλεοράσεις μας. Να σου παγώνει το αίμα, κι ας είναι απαραίτητη κάθε αναφορά στα μαύρα χρόνια που με τον καιρό και την εξασθένηση της μνήμης λευκαίνονται, σαν όλα τα παλιά. Από κοντά όμως στον Παπαδόπουλο, άλλη διαφήμιση, δύο σιντί που μοιράζει άλλη εφημερίδα, με ύμνους μεγαλοβδομαδιάτικους, από ποιον τάχα ψάλτη; τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο!

Πάντα θα μας εκπλήσσει η εφευρετικότητα στη διαφήμιση και στο εμπόριο.

Προπάντων στο εμπόριο, αν βάλουμε στο λογαριασμό και το Άγιο, λέει, Φως, νεότατη μόδα αυτό, που ήρθε πάλι με κυβερνητικό αεροπλάνο, συνοδευόμενο από βουλευτές και υπουργούς, και πάλι του αποδόθηκαν στο αεροδρόμιο τιμές αρχηγού κράτους!

Ούτε η κρίση δεν μας έσωσε ένα τόσο δα απ’ την αφόρητη γελοιότητα!

Γιατί απ’ την απάτη, δύσκολο πολύ.

buzz it!

27/4/11

"Παράχρηση των σωματικών οργάνων"

«Εάν εγώ αυτή τη στιγμή βγάλω τη γλώσσα μου και γλείψω κάτω, καθαρίσω σαν σφουγγαρίστρα το δάπεδο, θα πάθω μυκητιάσεις, λοιμώξεις, πράγματα, θάματα, γιατί κάτω υπάρχουν εκατομμύρια μικρόβια.

»Δεν μπορείς λοιπόν να χρησιμοποιήσεις το στόμα σου για άλλο σκοπό παρά μόνο γι’ αυτό που ο δημιουργός σ’ το έδωσε!

»Δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις λοιπόν τον πρωκτό σου για άλλο σκοπό παρά μόνο γι' αυτό που ο δημιουργός σ' τον έδωσε!»


[ο σεβασμιώτατος Πειραιώς στο amen.gr, 51.30 κ.ε.]

buzz it!

22/4/11

Ηθικός πανικός και ανιδεολογικός οδοστρωτήρας, Ο Θεός να φυλάει τον Ν. Κούνδουρο από Έλληνες κακοποιούς, Ο δικαιωμένος Κύρκος κ.ά.

Τα Νέα, 22 Απριλίου 2011


Ηθικός πανικός και ανιδεολογικός οδοστρωτήρας
            [στην εφημερίδα δημοσιεύτηκε με τίτλο "Η κρίση και ο ηθικός πανικός"]

Καλλιεργείται όλο και πιο συστηματικά ένας ηθικός πανικός που στιγματίζει και ποινικοποιεί, ισοπεδώνοντάς τες, αντιδράσεις ενός ευρύτατου φάσματος


Θεμελιώδεις κανόνες του ποινικού δικαίου μέσα από αιώνες δικαιικό πολιτισμό έχουν παγιώσει σειρά διακρίσεων ακόμα και σε σχέση με ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα, το φόνο. Και οι διακρίσεις αυτές έχουν εύλογα αντίκρισμα στην ποινή που θα επιμετρηθεί. Και λέγονται οι διακρίσεις αυτές, μόνες τους ή σε συνδυασμό, προμελέτη, αμέλεια, δόλος, ενδεχόμενος δόλος, βρασμός ψυχής, έως νόμιμη άμυνα, που αυτή πια δεν επισύρει καν ποινή, σημαίνει αθώωση.

διαβάστε τη συνέχεια...

Κι είπα για φόνο. Εδώ, οσοδήποτε καταδικαστέες κι αν είναι (αλλά είναι όλες, συλλήβδην;) οι ενέργειες και στάσεις, έχουμε να κάνουμε με αποδοκιμασίες πολιτικών, φραστικές επιθέσεις έως και γιαούρτωμα, χωρίς να λείπουν δυστυχώς και ακραίες περιπτώσεις, όπως το λιντσάρισμα του Κωστή Χατζηδάκη. Σε κάθε περίπτωση, η έλλειψη αναλογίας είναι περισσότερο από κραυγαλέα, και γι’ αυτό καθοριστική.

Κι όμως, όχι απλώς δεν υφίσταται σαν σκέψη καν η υποχρεωτική κλίμακα διακρίσεων που εφαρμόζεται στο ακραίο παράδειγμά μας, το φόνο, αλλά καλλιεργείται όλο και πιο συστηματικά ένας ηθικός πανικός που στιγματίζει και ποινικοποιεί, ισοπεδώνοντάς τες, αντιδράσεις ενός ευρύτατου φάσματος, ένας ηθικός πανικός που προπαντός απευθύνεται στο θυμικό αποκλείοντας κάθε ανάλυση.

Κι όμως, παρότι είναι δύσκολο να ξεκαθαριστεί κάθε φορά η εικόνα, δεν νοείται να εξισώνονται, επειδή έχουν τάχα έναν κοινό παρονομαστή, μια έννοια «αντίδρασης», ή όπως μάλλον ηθικολογικά λέγεται: «ανυπακοής», δεν νοείται λέω να εξισώνονται λ.χ. η διακοπή θεατρικών παραστάσεων, το «Δεν πληρώνω» των διοδίων, η επίθεση στον Ανδρέα Λοβέρδο και η πυρπόληση της Μαρφίν, που οδήγησε στον τραγικό θάνατο τριών ανθρώπων.

Δεν νοείται καν να εξισώνεται η αποδοκιμασία του Πάγκαλου από τους φοιτητές στο Παρίσι με το γιαούρτωμα του Πάγκαλου στα Καλύβια· ούτε πάλι η αποδοκιμασία του Πάγκαλου στο Παρίσι με την αποδοκιμασία του Παπανδρέου στο Βερολίνο.

Και η διάκριση, η μη εξίσωση, πρέπει ευλαβικά να τηρείται και (α) ως προς τις ενέργειες, το είδος των ενεργειών, και (β) ως προς τα υποκείμενα των ενεργειών, δηλαδή τους δράστες ή τους «θύτες», και (γ) ως προς τα αντικείμενα, δηλαδή τα «θύματα».

Με άλλα λόγια, προέχει, μαζί με την όποια καταδίκη, η εξήγηση και η κατανόηση του φαινομένου. Που πρέπει να γίνεται με όρους πολιτικούς, ή με ορατή την πολιτική παράμετρο, ακόμα και στην πιο ακραία περίπτωση, εγκληματικών πράξεων.

Η καταδίκη, αν πρόκειται να είναι αποτελεσματική, πρέπει να εμπεριέχει πάντοτε την εξήγηση και την ανάλυση. Και έννοιες όπως «ανομία», «κοινωνία της ανομίας» κτλ. ούτε εξηγούν, ούτε αναλύουν. Ισοπεδώνουν μόνο και συσκοτίζουν. Και από μιαν άποψη αναπαράγουν.

                                    σήματα

Διάβασα: «Το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου και το δικαίωμα της συνάθροισης πολιτών είναι θεμελιώδη για τη δημοκρατία και κατά κανέναν τρόπο δεν επιτρέπεται ο περιορισμός τους, έστω και αν εκφέρονται κραυγές και όχι επιχειρήματα» (Δ. Κ. Ψυχογιός, Το Βήμα 6.3.11, έπειτα από τις αποδοκιμασίες εναντίον Πάγκαλου στο Παρίσι).

                                        * * *

Επίσης: «Η συμβολική “ποινικοποίηση” και η δαιμονοποίηση κάθε δυναμικής διεκδίκησης οδηγούν στην απαξίωση και στον στιγματισμό της ριζικής πολιτικής διαφωνίας και αντίδρασης. [...]
»Οι ιδεολογίες που αποθέωσαν τη βία στον ρου της Ιστορίας είναι ολοκληρωτικές ιδεολογίες. Είναι πολύ σημαντικό και πολύ κρίσιμο να αντισταθούμε σε αυτές, χωρίς παράλληλα να καταφεύγουμε στην εξίσωση και στην ομογενοποίηση όλων των πρακτικών και των μορφών πολιτικής διαμαρτυρίας» (Έφη Γαζή, Το Βήμα 6.3.11).



    Ο Θεός να μας φυλάει από Έλληνες κακοποιούς

Ο Νίκος Κούνδουρος μιλάει στο Βήμα (3.4.11) για την εφιαλτική περιπέτεια που έζησε, όταν μπήκαν προ μηνών στο σπίτι του τέσσερις αλλοδαποί, τον έδειραν ανηλεώς και τον λήστεψαν. Και δηλώνει: «Κατά βάθος όμως οφείλω να πω ότι χαίρομαι που το πέρασα». [...]

«Το γεγονός με έκανε να δω την πραγματικότητα. Είχα μια ανόητη ευαισθησία και γενναιοδωρία με την είσοδο ή μάλλον την εισβολή των ξένων στην Ελλάδα. Έλεγα ότι της ίδιας γης παιδιά είμαστε, να μπει ο κόσμος στην Ελλάδα, να ευφρανθεί, να νιώσει ασφάλεια, να φάει, να πιει ελληνικό νερό. Ε, από την ώρα του περιστατικού, τέρμα όλες αυτές οι εφηβικές μαλακίες. Τέσσερα κτήνη, τέσσερις βάρβαροι που ούρλιαζαν και βρομούσαν και φορούσαν μάσκες με έκαναν να δω την πραγματικότητα».

Δηλαδή; Τι θα ’λεγε, τι θα ’κανε ο Νίκος Κούνδουρος, αν ήταν ομοεθνείς μας οι ληστές;

Ας ελαφρώσουμε όμως από το ζόφο:

«Από εκείνη τη βραδιά τι δεν θα ξεχάσετε ποτέ;» ρωτάει ο δημοσιογράφος. Και απαντάει ο Ν.Κ.:

«Εκείνο το “μην τον κρατάς, πνίξ’ τον, τον πούστη!” που φώναζε ο μόνος που άκουσα να μιλάει τσάτρα πάτρα ελληνικά. Εγώ πούστης; Καλά το “πνίξ’ τον”, το “πούστης” τι το θέλανε;»

Κανονικά, αυλαία. Όμως

«Από εκεί» συνεχίζει αμέσως ο Ν.Κ. «κινήθηκε ένας μηχανισμός από σκέψεις μου που πέταξε έξω από την Ελλάδα όλους τους μετανάστες.»

Όλους τους μετανάστες; Δυστυχώς, για τον Νίκο Κούνδουρο και την ιστορία του, άλλες φωνές ηχούν τώρα στ’ αφτιά μας!


                                      σήματα

Ας ακούσουμε απόψε, μετά την περιφορά του επιταφίου, από το υψηλής πνοής ποίημα του Γεωργίου Ακροπολίτη (1217-1282), στην εμπνευσμένη μελοποίηση του Νέων Πατρών Γερμανού (ακμή 1670):

«…Δος μοι τούτον τον ξένον τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσμω· δος μοι τούτον τον ξένον, ον ομόφυλοι μισούντες θανατούσιν ως ξένον· δος μοι τούτον τον ξένον, ον ξενίζομαι βλέπειν του θανάτου το ξένον· δος μοι τούτον τον ξένον, όστις οίδε ξενίζειν τους πτωχούς τε και ξένους· δος μοι τούτον τον ξένον, ον Εβραίοι τω φθόνω απεξένωσαν κόσμω· δος μοι τούτον τον ξένον, ίνα κρύψω εν τάφω, ος ως ξένος ουκ έχει την κεφαλήν πού κλίναι…»

                                          * * *

Μέσα στην ευφορία του συνεδρίου της Δημοκρατικής Αριστεράς, που επισημοποιεί την πολυδιάσπαση της αριστεράς, είπε και μια κουβέντα παραπάνω ο Λεωνίδας Κύρκος, πως «και ο Μουσολίνι ήταν θιασώτης των απολίτικων και λαϊκίστικων κινημάτων ανυπακοής και απειθαρχίας…»
Και σχολίασε στο διαδίκτυο ωραίος ο talos του ωραίου Ιστολογίου, πως «και ο Γκάντι ήταν υπέρ των κινημάτων ανυπακοής, οπότε, με τη λογική αυτή, [...] θα προέκυπτε πως ο Γκάντι ήταν Μουσολινικός».

buzz it!

16/4/11

Ανοίξαμε και σας περιμένουμε: ΚΚΕ-Κυνόδοντας=1-0, Το ήλυμα, το ηλόριο και το ηλίο, Ο Καμπανέλης στην κόλαση κ.ά.

Αφού ο Ψωμιάδης καπάρωσε το ρόλο του Χριστού που ανασταίνεται κι ας τον σταυρώνουν, περιορίζομαι στο ρόλο τού σήμερα αναστημένου Λάζαρου. Έπειτα λοιπόν από αλλεπάλληλες αναβολές, λόγω σχεδιασμού και ανασχεδιασμού της εφημερίδας κ.ο.κ., βγήκε σήμερα η καινούρια σελίδα μου στα Νέα.

Άλλαξε η σελίδα; έβαλε τα ρούχα της αλλιώς. Μάρτιο του 1999 είχε αρχίσει η δεκαπενθήμερη επιφυλλίδα μου στα Νέα, με γενικό τίτλο «Μικρά γλωσσικά» και θέματα προφανώς γλωσσικά, κι από το 2003 κι έπειτα «Τα αδέσποτα», με πάσης φύσεως θέματα, συν γλωσσικά: 12 χρόνια συμπληρώθηκαν, ιερός αριθμός κι αυτός, καιρός για αλλαγή.

διαβάστε τη συνέχεια...

Η μονοθεματική κάθε φορά σελίδα, κοινώς «σεντόνι», είπε να γίνει τώρα τρόπον τινά πολυθεματική. Θα βολέψει, ελπίζει, έτσι και τους φίλους που δυσφορούσαν: «πάλι γλωσσικά; γράψε κανένα από τα άλλα», και τους φίλους που δυσφορούσαν με «τα άλλα» κι ήθελαν πάλι «τίποτα γλωσσικά».

Ελπίζει δηλαδή η σελίδα πως θα υπηρετήσει καλύτερα προσφιλή της θέματα ή και εμμονές, πως θα μπορέσει δηλαδή να είναι πιο ευέλικτη με θέματα που δεν επιδέχονται πάντα κεφαλαιοποίηση και δεν δικαιολογούν ολοσέλιδη πραγμάτευση, πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για θέματα στα οποία χρειάζεται –ή νομίζει πως χρειάζεται– να επανέρχεται κάθε τόσο: οι εμμονές που λέγαμε.

Η σελίδα, που θα δοκιμάσει να είναι τώρα εβδομαδιαία –όσο αντέξει, όσο αντέξουμε-, ονομάζεται «Στην Αγορά» και συντίθεται από δύο, σπανίως ίσως τρία κειμενάκια, συν ένα μονόστηλο με τίτλο «Σήματα» και μικρά σχόλια, κατά κανόνα άσχετα με τα κυρίως κείμενα, αν και καμιά φορά μπορεί να είναι και συμπληρωματικά, κάπως σαν σημειώσεις ή υστερόγραφα (όπως λ.χ. ένα σημερινό για παλιό διήγημα στον Ριζοσπάστη, που θα μπορούσε να είχε μπει υστερόγραφο στο κείμενο για τον Κυνόδοντα και τον Ριζοσπάστη).


Πάμε λοιπόν:

Τα Νέα, 16 Απριλίου 2011


                        ΚΚΕ-Κυνόδοντας: 1-0

«Έπεσε η αυλαία των Όσκαρ κι έλαβε επιτέλους τέλος η εθνική αγωνία για τη διεθνή αναγνώριση του αμφιλεγόμενου Κυνόδοντα» ξεκινά ειρωνικά ο Ριζοσπάστης την ιδεολογική «κατεδάφιση» της ταινίας.

Γιατί ο Κυνόδοντας «επιχειρεί μια προσπάθεια –δειλή για την ώρα– εξίσωσης του φασισμού και του κομμουνισμού, συμβάλλοντας έτσι ενεργητικά στην ακόμα βαθύτερη αντιδραστικοποίηση της τέχνης που παράγεται στους σημερινούς καιρούς…» Και «συνιστά τον πρόδρομο μιας πιο ωμά αντικομμουνιστικής τέχνης, στα πλαίσια της εκστρατείας της ΕΕ που στόχο έχει το χτύπημα της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και της ταξικής πάλης…»

Είναι προφανές ότι το ΚΚΕ δραστηριοποιείται όλο και περισσότερο και στα πολιτιστικά, λόγου χάρη κάνοντας παράσταση διαμαρτυρίας στη διεύθυνση ενός λυκείου που οι καθηγητές του έστειλαν τους μαθητές να δουν την πολυβραβευμένη «αντικομμουνιστική», λέει, ταινία Η ζωή των άλλων.

Αλλά προπάντων καταθέτει τη δική του πολιτιστική πρόταση, και μάλιστα τη λογοτεχνική. Κι ας είν’ καλά το διαδίκτυο, που διασώζει ό,τι μπορεί να χάνει η από λειψή ταξική συνείδηση αμέλειά μας. Έτσι, με το λακωνικότατο σχόλιο «Ο λόγος για τον οποίο ο Ριζοσπάστης “χτύπησε” τον Κυνόδοντα» παρέπεμψε κάποιος σε παλαιότερο λογοτέχνημα που δημοσιεύτηκε στο όργανο του ΚΚΕ.

Δύο μόνο αποσπάσματα:

«Σάρκα απ’ τη σάρκα του λαού η Ρηνιώ, ευλογημένο γέννημα της μήτρας της φτωχολογιάς, σαν πάτησε γερά στης νιότης τα ποδάρια οργανώθηκε στην ΚΝΕ. Στα δυο χρόνια πάνω έγινε και μέλος του ΚΚΕ. Καλή συντρόφισσα και συνεπής επαναστάτρια. Έρωτας γαρ όμως μέσα σ’ όλα τ’ άλλα, κι η όμορφη Ρηνιώ μικροπαντρεύτηκε. Δυο αγγελούδια οι καρποί του επιπόλαιου γάμου της, κι όταν ταχιά χώρισε τ’ αντρόγυνο τα παιδιά μείνανε στην απόλυτη ευθύνη της, ηθικά και οικονομικά…»

«Ανάποδα πράματα όμως. Ενώ δούλευε όλο και περισσότερες ώρες ημερησίως, τα έσοδά της όλο και μειώνονταν και τα έξοδά της όλο και αυγαταίνανε. Αδύνατον πια ν’ ανταποκριθεί έστω και λειψά στις τυπικές της υποχρεώσεις σαν μέλος του Κόμματος. Συντρίμμια τα κουράγια της που θάψανε τη διάθεσή της, κι ο χρόνος αμείλικτος εχθρός κι αυτός. Οι σύντροφοί της όμως δεν την ξεχνούσαν. Κάθε που ’χανε μάζωξη, συνέλευση, εξόρμηση κλπ., την καλούσαν να συμμετάσχει. Την τελευταία δε φορά που την επισκέφθηκαν της ανακοίνωσαν πως τη διέγραψαν απ’ το Κόμμα, γιατί η διαρκής απουσία της εμπόδιζε τη λειτουργία της οργάνωσης. Μεμιάς βουρκώσανε τα μελιά της μάτια, μα έκρυψε την υγρασία τους με του τσιγάρου της τον καπνό που τάχα τα ενόχλησε. Φύγανε οι σύντροφοί της...»

Είπα «παλαιότερο». Και ευλόγως θα φαντάζεται τώρα ο αναγνώστης δεκαετία του ’40, του ’50, το πολύ. Είναι όμως του 2005. Σημερινό· ούτε καν χτεσινό.

Και πολύ φοβάμαι, και αυριανό.


                                            * * *


                    Το ήλυμα, το ηλόριο και το ηλίο

Πριν από δυο-τρεις μήνες κάποιος φιλόλογος έστειλε σε διάφορες διευθύνσεις, ιστολόγια κτλ., μια «πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση», όπως τη χαρακτήρισαν οι παραλήπτες της, που τη δημοσίευσαν καταφανώς θαμπωμένοι.

Ο φιλόλογος αυτός βρίσκει πως «η χρήση της λέξης email στο γραπτό λόγο είναι προβληματική», βρίσκει «άγαρμπη μεταφορά» και «άσχημο» το «άκλιτο ιμέιλ», και προτείνει το κατασκεύασμα «ήλυμα», «από το ηλ-εκτρονικό μήν-υμα, με τον ίδιο τρόπο που τα e-lectronic και mail παράγουν το email»!

Μου ’ρθε και μου ξανάρθε μέσα σε λίγες μέρες μήνυμα με την «πρόταση» αυτή, μπήκα στα διάφορα ιστολόγια, έγραψα ένα λιγόλογο σχόλιο, σε κάποιο το διέγραψαν, ίσως χαλούσε τη βιτρίνα με το στολίδι «ήλυμα»…

Έλεγα λοιπόν περίπου το εξής προφανές, πως οι αγγλόγλωσσοι έχουν μια κοινότατη λέξη, το mail, της βάζουν μπροστά το e (όπως και σε άπειρες πια λέξεις) και κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους –και καταλαβαίνουν δηλαδή αυτόματα οι πάντες πως έχουν να κάνουν με τη γνωστή τους έννοια, στην ηλεκτρονική της πραγματικότητα/διάσταση κτλ.

Οι αγγλόφωνοι, δηλαδή, στο συγκεκριμένο παράδειγμα τού email, λένε: η[λεκτρονικό]μήνυμα, «ημήνυμα», τόσο απλά!

Άντε δηλαδή να το πούμε εμείς «ηλε-μήνυμα» ή «ηλεμήνυμα», με ή χωρίς ενωτικό, αδιάφορο, όπως έγραφα πιο παλιά εδώ, μόνο και μόνο επειδή το απλούστατο «η-μήνυμα» θα ακούγεται σαν «μήνυμα» με θηλυκό άρθρο μπροστά.

Τόσο ενοχλητικά απλά, ενώ άλλα πάντα ποθεί η ψυχή μας, καινούριες λέξεις, φανταχτερές και λογιότροπες κατά προτίμηση, σαν την περίφημη «τηλεμαχία», κ.ά. (Εδώ πρέπει να πω ότι, ενώ ο ίδιος ζήτημα να ’χω ακολουθήσει μία ή δύο φορές την «πρότασή» μου, στο διαδίκτυο το ηλεμήνυμα αριθμεί ήδη μερικές χιλιάδες.)

Και εν πάση περιπτώσει, αν τάχα «ήλυμα» το ηλεκτρονικό μήνυμα, το e-commerce λ.χ., το ηλεκτρονικό εμπόριο, πώς θα το πούμε; «ηλόριο»; Και το e-book, το ηλεκτρονικό βιβλίο, «ηλίο»;



                                σήματα

διάβασα, και ξαναδιάβασα: «Έφυγε για την Αυλή των Θαυμάτων ο Καμπανέλλης», «Στην αυλή των θαυμάτων πια ο Καμπανέλλης» κ.ά., τίτλους που μαρτυρούν άγνοια του έργου, αυτής της νωπογραφίας με τους απόκληρους και τα τσακισμένα όνειρα, στην αυλή με τα καμαράκια με το πισσόχαρτο.

«Ελεγεία της χαμοζωής» είχε χαρακτηρίσει το έργο ο Στάθης Δρομάζος στην Καθημερινή το 1982. Και «η χαμοζωή δεν έχει ρομαντισμό· έχει μεροκάματο, κομπίνα, καλή καρδιά, μικρότητα, φιλότητα, ανασφάλεια, ανέχεια, αλληλεγγύη, πείσμα για επιβίωση και αθλιότητα».

Στην κόλαση λοιπόν ο Καμπανέλλης.

                                                * * *

θυμήθηκα: το διήγημα που δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη λίγες βδομάδες μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, πρωτοπρόσωπη αφήγηση του αστυνομικού που τράβηξε πιστόλι:

«Ναι, του την άναψα! Και δεν το μετανιώνω… καλά να πάθει το κωλόπαιδο, το πλουσιόπαιδο που γύρευε να κάνει πλάκα σε μας, που μας έβριζε κωλόμπατσους και τα τέτοια... Κι όλοι εσείς που ουρλιάζετε τώρα στα κανάλια και μυξοκλαίτε, δεν ξέρετε τίποτα… Ένα κομμάτι ψωμί έβγαζα κι εγώ, το παιδί της παραδουλεύτρας από το χωριό, με τον πατέρα χαμένο στο πιοτό… Και να ’ρχονται αυτά τα κωλόπαιδα, που δεν έχουν δουλέψει στη ζωή τους… Τα δικά μου [παιδιά] δεν έχουν σπίτι ιδιόκτητο, δεν έχουν τρία αυτοκίνητα, δεν έχουνε νταντάδες και καθηγητές στο σπίτι…»

Κάποιο απ’ τα δύο Κ του ΚΚΕ θα σημαίνει Κούγιας, δεν μπορεί!

buzz it!

7/4/11

Υπατία post it*



Ένα-δυο μήνες μετά, όχι απολογισμός, πάλι νωρίς είναι, αλλά μερικά πράγματα που πρέπει να κρατήσουμε, μεταξύ άλλων και επειδή η κρίση με την απεργία πείνας των 300 μεταναστών εκτονώθηκε, αλλά η εξ αυτής κρίση στην κοινωνία προφανώς όχι. Σημειώσεις λοιπόν, χαρτάκια post it.

διαβάστε τη συνέχεια...

Και πρώτα ότι το «Υπατία», που το έβαλα κι εγώ στον τίτλο μου, έγινε μετωνυμία για μια κρίση καταρχήν κοινωνική, αλλά οπωσδήποτε πολιτικοϊδεολογική, μετωνυμία σαν τα αμήχανα έως φαιδρά «κοιμήθηκε» και λοιπά, που τάχα εξωραΐζουνε το θάνατο.

Μετωνυμία λοιπόν, πάντα και με τη δικαιολογία της βραχυλογίας, «Υπατία» για μια 44ήμερη απεργία πείνας 300 μεταναστών, έτσι ώστε κάτω από φωτογραφία μ’ ένα ατέλειωτο καραβάνι που έφευγε από την Τυνησία να διαβάζουμε λεζάντα: «Η επόμενη Υπατία».

Να κρατήσουμε το φόβο πως η ακραία συνθήκη της απεργίας πείνας με τις όντως ή δήθεν ακραίες παραμέτρους της, π.χ. την «κατάληψη» της Νομικής και την «πατρωνία» των αλληλέγγυων, όξυνε, λέει, τα συντηρητικά και φοβικά ανακλαστικά του κόσμου.

Αλλά μαζί να κρατήσουμε τον ακόμα μεγαλύτερο φόβο μήπως η ιστορία αυτή απελευθέρωσε και αποενοχοποίησε συναισθήματα που υπόκεινταν σε πλήθος άλλες αντιδράσεις και στάσεις.

Και να κρατήσουμε το για άλλη μια φορά κανάκεμα του κόσμου, των «απλών ανθρώπων» «που δεν είναι ρατσιστές, αλλά όταν τους λέμε ρατσιστές, γίνονται ρατσιστές», αυτή την απαξιωτική στάση που δεν αναγνωρίζει νου, απόψεις και ιδέες στους «απλούς ανθρώπους», παρά βλέπει μονάχα αφηρημένα όντα-ανθρωπάκια, που μόνο εξ αντανακλάσεως και ευκαιριακά μπορεί να διαμορφώνουν πολιτική στάση και ιδεολογία.

Κι έπειτα και την άλλη, μείζονα τώρα, απαξίωση, την άρνηση να δεχτούμε ότι μετανάστες εξαθλιωμένοι μπορεί να έχουν διαμορφωμένη πολιτική άποψη και ιδεολογία, και να τα αποδίδουμε όλα στην «πατρωνία» των αλληλέγγυων!

Όπου ο πόλεμος των ιδεών έγινε αστυνομικό παιχνίδι, και ο λόγος των ιδεών έγινε άλλη μια φορά ειρωνεία, χλεύη, καλαμπούρι («αυτή τη στιγµή, 300 μετανάστες νομίζουν ότι η λέξη “Αλληλέγγυος” σημαίνει “Αυτός-που-δεν-µε-αφήνει-να-φάω-και-να-διακόψω-την-απεργία-πείνας”» έγραφε ένας οξυδερκής κατά τα άλλα χιουμορίστας).

Και να κρατήσουμε τη συρρίκνωση της ιδεολογίας σε λογιστική, σ’ εκείνο το τρομοκρατημένο και τρομοκρατικό «αλλά»: «Αλλά πόσους άλλους θα νομιμοποιήσουμε εάν…» –ένα απολύτως νόμιμο ερώτημα δηλαδή, που όμως έμπαινε σαν θεολογικό ζήτημα, σαν άλφα και ωμέγα κάποιου άτεγκτου Ταλμούδ, απαγορευτικό εξαρχής του όποιου διαλόγου.

Ενώ επείγει να μιλήσουμε ιδεολογικά, με τις διαφορετικές ιδεολογίες μας, που σίγουρα κάπου, διάολε, συναντιούνται, και όχι με σηκωμένο φρύδι και ευφυολογήματα. Αν θέλουμε, εννοείται, να μιλήσουμε.

Μα πρώτο πρώτο στα χαρτάκια μας τα post it να έχουμε εκείνο το σπαραχτικό κάποιου απεργού: «Αν θα πεθάνουμε εδώ, γιατί έτσι είναι η ζωή, καμιά ημέρα κάποιος θα πεθάνει, θέλουμε να μας στείλουν στην πατρίδα μας, κοντά οικογένειά μας, δε θέλουμε να κάτσουμε στη ψυγεία με αριθμό».


* Κείμενο που προοριζόταν για την καινούρια σελίδα μου στα Νέα, που όμως καθυστερεί λόγω ανασχεδιασμού της εφημερίδας, και χάνουν έτσι την επικαιρότητα και το νόημά τους διάφορα κείμενα. Ωστόσο το νόημα του συγκεκριμένου κομματιού, για μένα, είναι κυρίως το ότι έπρεπε να γραφτεί --κι ας μη δημοσιεύτηκε.

buzz it!