27/6/09

Πολιτιστική υποχώρηση, ανθρωπιστική έκπτωση

Τα Νέα, 27 Ιουνίου 2009

Μετά βίας ανεχόμαστε τον αλλόθρησκο, τον εβραίο, τον μειονοτικό, τον φίλαθλο αντίπαλης ομάδας, τον οπαδό αντίπαλου πολιτικού κόμματος, τον γείτονα και το σκυλί του, μα ρατσιστές δεν είμαστε ή ξενοφοβικοί, και ευτυχώς μας περισσεύει η ανοχή απέναντι στους μετανάστες!

Αποστροφή ή φόβο μάς γεννά καθετί καινούριο ή ξένο, καθετί που ξεφεύγει από τον έλεγχό μας, ιδέες, μόδα, γλώσσα, νεότερες γενιές -–πόσο μάλλον ο Ξένος

το πλήρες κείμενο:

Δίνουμε το λόγο στο ΛΑΟΣ, για ν’ ακουστούν έτσι δικές μας ξενοφοβικές απόψεις· κατανοούμε τους αγανακτισμένους πολίτες, για να αθωώσουμε δικές μας ξενοφοβικές ιδέες.

Με αυτά τα λόγια έκλεινα την περασμένη επιφυλλίδα, αφήνοντας ανοιχτό ένα τεράστιο θέμα, που πας να το πιάσεις απ’ τη μια, κι όλο σου φεύγει από την άλλη. Αναφερόμουν στα πλυντήρια βρόμικων ιδεών, τα κανάλια δηλαδή, κυρίως τα λεγόμενα σοβαρά, που με την υπερπροβολή των εκπροσώπων της άκρας δεξιάς μάς εξοικειώνουν και μας συμφιλιώνουν με το πρόσωπο του τέρατος, όπως είχα γράψει σχετικά πρόσφατα. Και προχωρούσα τώρα με τη σκέψη πως η συστηματική αυτή και άνευ αρχών προβολή ενδέχεται να κρύβει μιαν αόριστη, στην καλύτερη περίπτωση, σύμπνοια ή και ταύτιση του τηλεοικοδεσπότη με τον φιλοξενούμενο. Διαφορετικά, ο ιδεολογικός αμοραλισμός και ο πολιτικός καιροσκοπισμός με το κυνήγι της τηλεθέασης δεν φτάνουν να εξηγήσουν στάσεις παντελώς άσχετες με τα κρατούντα στον τηλεοπτικό μας κόσμο ήθη: αναφέρομαι στον γνωστό εισαγγελικό, συχνά ιταμό τρόπο των τηλεδημοσιογράφων, και μάλιστα των πιο προβεβλημένων των βραδινών δελτίων, που δεν ανέχονται μύγα στο σπαθί τους, ούτε το βήχα καν του οποιουδήποτε κοινωνικά και ταξικά παρακατιανού.

Ακόμα πιο σκεφτικός στέκεται κανείς απέναντι στην αιφνίδια ανακάλυψη του προβλήματος της μετανάστευσης και των άμεσων επιπτώσεών της, ιδίως σε υποβαθμισμένες συνοικίες κτλ. Πολλές είναι οι εύλογες -–κι ωστόσο διόλου επαρκείς–- ερμηνείες: η άνοδος της δύναμης του ΛΑΟΣ, η οποία οφείλεται στην οικονομική κρίση και στη δυσαρέσκεια του κόσμου που «τον εγκατέλειψε η πολιτεία», ανίσχυρο πλάι στην εξαθλίωση των μεταναστών και τη συναφή παραβατικότητα.

Πριν δούμε το μένος με το οποίο προβάλλεται ξαφνικά το πρόβλημα και η απαίτηση για την επίλυσή του, ή τον ζήλο με τον οποίο εκδηλώνεται η αμέριστη κατανόηση των δοκιμαζόμενων αγανακτισμένων πολιτών, ας σταθούμε λίγο στη στερεότυπη ερμηνεία της μετακίνησης στρωμάτων της εκλογικής βάσης, εν προκειμένω από τα αριστερά προς την ακροδεξιά. Έχω κι εδώ ξαναγράψει ότι η ερμηνεία με οπωσδήποτε βάσιμα οικονομικοκοινωνικά κριτήρια δεν παύει να είναι κατά βάθος πατερναλιστική, να κρύβει μια βαθύτερη υποτίμηση του «απλού λαού», που χωρίς ιδέες, χωρίς ιδεολογία δηλαδή, εξακτινώνεται από την αριστερά, ακόμα και την κομμουνιστική, στην άκρα δεξιά: φταίει, είπαμε, η παγκοσμιοποίηση και η βαθιά οικονομική κρίση, η ανασφάλεια με τους ξένους, με τον Πολωνό υδραυλικό στη Γαλλία, με τον Αλβανό οικοδόμο χτες εδώ και σήμερα με τον ανέστιο Αφγανό, κι αυτή η ανασφάλεια και ο φόβος θεωρείται όρος ικανός να μεταστρέψει όχι τους «εκλεκτούς» εμάς αλλά τον «απλό λαό» και να τον κάνει ψηφοφόρο του Καρατζαφέρη και χειροκροτητή των «παλικαριών» της Χρυσής Αυγής, στον Άγιο Παντελεήμονα φερειπείν.

Τότε τι; Είναι όλοι ρατσιστές ή ξενοφοβικοί; Κι εκείνοι και εμείς, σύμφωνα με τον εισαγωγικό συλλογισμό μου; Δεν ξέρω· οι πολιτικοϊδεολογικοί όροι σίγουρα τρομάζουν. Ας δούμε όμως τι σίγουρα είμαστε, ή πιο απλά τι σίγουρα αισθανόμαστε. Ας δούμε λοιπόν σε οποιαδήποτε συνθήκη της καθημερινής ζωής τη σχετική έως απόλυτη δυσανεξία, ενστικτώδη ώς έναν μεγάλο βαθμό ή καταστατική, δυσανεξία που κλιμακώνεται σε αποστροφή, μίσος, έχθρα κτλ., απέναντι: στον ετερόδοξο, τον αιρετικό, τον παπικό, τον παλαιοημερολογίτη, τον ιεχωβά, και ειδικά τον εβραίο, τον πάσης φύσεως μειονοτικό, τον τσιγγάνο, τον ομοφυλόφιλο, αλλά ακόμα και τον σεξουαλικά ελευθεριάζοντα (και ιδίως την –), τον φίλαθλο αντίπαλης και εν γένει διαφορετικής ομάδας, τον οπαδό αντίπαλου και εν γένει διαφορετικού πολιτικού κόμματος (και ιδίως μικρού!), τον απέναντι ή πλαϊνό ή παραδίπλα ανταγωνιστικό μαγαζάτορα, τον γείτονα με το μεγαλύτερο (ή το πολύ μικρό!) αυτοκίνητο, τον γείτονα που βάζει δυνατά μουσική, ή που βάζει διαφορετική από τα γούστα μας μουσική, τον γείτονα που ποτίζει νυχτιάτικα τα λουλούδια του, τον γείτονα με το σκυλί που γαβγίζει ασταμάτητα, τον γείτονα που κυκλοφορεί με τις κοιλιές του έξω στη βεράντα…, σελίδες θα μπορούσαμε να γεμίσουμε. Κι αν έτσι με τον γείτονα, πόσο μάλλον με τον ξένο!

Τι μας κρατάει να μη σφαζόμαστε όλη την ώρα, να μη σφαχτούμε οριστικά με τον γείτονα; Αυτό το μικρό και τεράστιο μαζί κλικ του διακόπτη, που λέγεται κοινωνικότητα, κοινωνικοποίηση, κοινοτική ζωή, πολιτισμός, η αρχικά (ή και για πάντα) αναγκαστική συνθήκη του κοινωνικού όντος που είναι υποχρεωμένο να συνυπάρξει, να συμβιώσει, μ’ όλες του τις διαφορές, τα πάθη και τα μίση. Γίνεται όμως αυτό; Ε, άντε, με τον γείτονα, και φτάνει πια, φτάνει τόσος αυτοέλεγχος και καταπίεση εννοώ, νισάφι! όχι και με τον ξένο! Μοιάζει απλοϊκό, μα είναι, νομίζω, θεμελιώδες.

Γυρίζοντας νύχτα σπίτι, ένα αυτοκίνητο που ερχόταν σταθερά από πίσω μου με στράβωνε με τους προβολείς του· όποιος οδηγεί, ξέρει πόσο επικίνδυνο, βασανιστικό και εξοργιστικό είναι αυτό· του έκανα διάφορα νοήματα, χαμπάρι! Κάποια στιγμή, δεν άντεξα, έβγαλα το χέρι απ’ το παράθυρο, σε μια παρατεταμένη, μεγαλόπρεπη μούντζα. Όταν πια σταμάτησα έξω απ’ το γκαράζ, σταμάτησε κι εκείνο: κοιτάζω απ’ το καθρεφτάκι και διακρίνω τον -–συμπαθέστατο μάλιστα–- γείτονα που είχε θέση στο ίδιο γκαράζ! Ν’ ανοίξει η γη να με καταπιεί… Έκτοτε κοιτάζω καλά καλά ποιος έρχεται πίσω μου, στη γειτονιά· γιατί αλλού, ούτε λόγος, μούντζα θα πέσει και πάλι.

Κοινωνικές αναστολές, ανάμεικτες με φόβο, δέος, ανάλογα, μέσα στην ίδια οικογένεια, στην ίδια γειτονιά, στο ίδιο χωριό, ανάλογα με τη θέση, μπορεί και ανώτερη, του άλλου, ορίζουν τη συμπεριφορά μας, ολόκληρο πλέγμα συμβάσεων και μικρών ή μεγάλων καταναγκασμών. Οπότε, με την πρώτη ευκαιρία, ευχαρίστως σπάμε την άτιμη την αλυσίδα, και πάλι, ανάλογα, πουλάμε εξουσία, τσαμπουκά, ή απλούστατα αφήνουμε ελεύθερα τα συναισθήματά μας, που είναι παγίως, πάντοτε, φόβος για καθετί καινούριο ή ξένο, δυσφορία έως αποστροφή για ό,τι ξεφεύγει από τον έλεγχό μας -–γνωστότατο το φαινόμενο, διέπει όλη μας τη ζωή, τη στάση μας απέναντι σε καινούριες ιδέες, σε αλλαγές στη μόδα, στη γλώσσα, γενικά απέναντι στις νεότερες γενιές κτλ.

Ο ύποπτος ρεαλισμός

Κακά τα ψέματα, το ΛΑΟΣ δεν βγήκε ενισχυμένο μόνο στον Άγιο Παντελεήμονα ή σε άλλες υποβαθμισμένες περιοχές. Αλλά και στα Βόρεια Προάστια. Ή σε αγροτικές περιοχές, όπου όλη η τοπική οικονομία στηρίζεται στους ξένους· που τους έχουν οι ντόπιοι σκλάβους, μ’ άλλα λόγια· κι απλώς τους θέλουνε πιο σκλάβους ακόμα, και όχι να σηκώνουνε κεφάλι, ζητώντας μεγαλύτερο (μα πάντα εξευτελιστικό) μεροκάματο. Και κακά τα ψέματα, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις χωριών με ομολογημένα αρμονική συνύπαρξη από καιρό ντόπιων και ξένων, ώσπου στραβοκοιτάζει μια μέρα ο ξένος κάποιον στο καφενείο, κι αρχίζει το πογκρόμ, έφοδος στα σπίτια των ξένων, απαγόρευση κυκλοφορίας και άλλα εξίσου αδιανόητα κι ανατριχιαστικά.

Ξενοφοβία; Έστω πως όχι. Γιατί τότε θα έπρεπε να δεχτούμε πως είναι έμφυτη, εγγενής. Υποχώρηση πολιτισμού, όμως, οπωσδήποτε.

Κι εκεί αρχίζουν οι ευθύνες οι δικές μας. Που είναι ακόμα μεγαλύτερες όσο μικρότερες, ή και ανύπαρκτες, εμφανίζουμε τις ευθύνες των άλλων, του «λαού». Γιατί δεν νοείται να συμψηφίζεται η εξαθλίωση του οικονομικού μετανάστη και η όποια, παρεπόμενη, παραβατικότητα με την υποχώρηση βασικών συστατικών της ανθρώπινης συνθήκης, με λιντσαρίσματα, με σκούπες-πογκρόμ, με χώρους υποδοχής-στρατόπεδα συγκέντρωσης και άλλα αστυνομικά μέτρα. Και πάντως, ακόμα κι αν τα θεωρούσε κανείς απαραίτητα σε κάποια φάση διόγκωσης και όξυνσης του προβλήματος, το χειροκρότημα στα «παλικάρια» της Χρυσής Αυγής δείχνει ότι το πρόβλημα είναι εντέλει αλλού.

Και τότε ο λόγος: «Όποιος είναι έξω από το χορό, πολλά πολυπολιτισμικά τραγούδια ξέρει», έτσι εξάλλου επιθετικά και χλευαστικά που εκφέρεται, και μέσα στον προσχηματικό ρεαλισμό του και τη συσκοτιστική «αντικειμενικότητά» του, ακούγεται βαθύτατα ανησυχητικός. Περισσότερο κι από τις σιδερογροθιές και τα στειλιάρια των «παλικαριών».

Αλλά για τη «δική μας» στάση μένουν πολλά να πούμε.

buzz it!

23/6/09

... κι αναγάλλιασε η καρδιά του

κι αυτή την Κυριακή, 21.6.09, κέντησε ο Ιός: "Πώς στήθηκε το ΛΑΟΣ" είναι το θέμα του, και οι δύο παρακάτω φωτογραφίες, βαλμένες πλάι πλάι πριν κι από τον τίτλο της ανάλυσής του, τα λένε όλα:




γι' αυτή την "παρανόηση, αυτό το ιδεολόγημα περί ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης, που εν ονόματί της τάχα έχουν ανοίξει προ πολλού όλα τα τηλεοπτικά σαλόνια" έγραφα πρόσφατα (και σπασμοί έπιασαν π.χ. έναν ακροδεξιό θαμώνα του μπλογκ του φίλου Σαραντάκου ή τον Τριάντη της Ελευθεροτυπίας, πως άκουσον άκουσον, ονομάζω "ιδεολόγημα" την ελευθερία του λόγου!)

χρειάζεται τάχα να το ξαναπώ; ελευθερία του λόγου σημαίνει βεβαίως πως ο καθένας είναι ελεύθερος να λέει ό,τι θέλει, αλλά τίποτα δεν μου επιβάλλει εμένα καταρχήν να του δώσω βήμα και προπάντων να τον νομιμοποιήσω σαν συνομιλητή μου, ν' αρχίσω διάλογο μαζί του

κι εδώ πια, τι διάλογος! αλλεπάλληλοι οργασμοί και ρεύσεις...

ταιριάζει άραγε εδώ το "είδε ο γύφτος τη γενιά του κι αναγάλλιασε η καρδιά του";


[ευχαριστούμε τον Ιό, ευχαριστώ πάντα τον Ιό για όσα μας μαθαίνει, ευχαριστώ τώρα προσωπικά τον Δημήτρη Ψαρρά για τις φωτογραφίες]

buzz it!

16/6/09

στις επάλξεις [18], η τρανσέξουαλ Νόστος

καιρό είχα να ρίξω μερικούς νόστους, ποιον να πρωτοβάλω κάθε φορά (βλ. ενδεικτικά εδώ κ.ά.), ώσπου βρήκα τον καλυτερότερο, χειρουργημένο!

πρώτα όμως δυο παλιότεροι, να μη μου πιάνουν τον τόπο:

βιβλίο ο ένας, του 2000 παρακαλώ, διηγήματα από άγνωστή μου συγγραφέα, Νόστος γι’ αλλού ο τίτλος· και πού το ξέρουμε πως πρόκειται για τη γνωστή παρανόηση; ιδού, από το διαφημιστικό: «τους κυριεύει όλους μια τάση φυγής, ένας νόστος γι’ αλλού…»

διαβάστε τη συνέχεια...

άγνωστη η συγγραφέας εδώ, γκουγκλίζοντας για «νόστο» έπεσα πάνω της, γνωστός όμως ο αλησμόνητος και σαν υπουργός πολιτισμού Μιχάλης Λιάπης· που εγκαινιάζοντας πέρσι (Σεπτ. ’08) στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης την έκθεση «Νόστοι - Nostoi» μπροστά σε δύο προέδρους δημοκρατίας, Ελλάδας και Ιταλίας, άρχισε ως εξής:

«Η λέξη “νόστος” χρησιμοποιείται για να δηλώσει τη νοσταλγία που προκαλεί η απόσταση από την πατρίδα»

τέικ δι εγκ…, ούτε τι λογής έκθεση εγκαινίαζε δε φρόντισε να μάθει…

και η τρανσέξουαλ που λέγαμε:

στο πρώτο φετινό φύλλο τού «εφ» (28.5.09), της εφημερίδας του ελληνικού φεστιβάλ, κάποιος έγραψε, κάποιος παρέλαβε το κείμενο (και θα το διάβασε) και κάποιος έπειτα το διόρθωσε…, χαμπάρι…

στον τίτλο κιόλας: «Ο αλέγκρος Αμερικανός και η νόστος»

ο λόγος για τον εν Αμερική συνθέτη Γιώργο Τσοντάκη, με το πλούσιο έργο όπου «Ο αλέγκρος Αμερικανός συνυπάρχει με τη νόστο και τη μελαγχολία της Ελλάδας»

όπου, σου λέει, αφού αποφασίσαμε πως νόστος είναι πια σήμερα επί το κομψότερον η νοσταλγία, κι αφού η νοσταλγία είναι γένους θηλυκού, κόψ’ του τα, να συγγενέψει αμεσότερα

(και να ’χουμε κι άλλο ένα θηλυκό σε –ος, απ’ τ’ ασυμμάζευτα)

buzz it!

13/6/09

Μικρό, μικρούτσικο φιδάκι, πάντως φίδι

Τα Νέα, 13 Ιουνίου 2009

η Κριστίνα Μορβάι, του ουγγρικού ακροδεξιού κόμματος, δικηγόρος για τα ανθρώπινα δικαιώματα (!)

Δίνουμε το λόγο στο ΛΑΟΣ, για ν’ ακουστούν έτσι δικές μας ξενοφοβικές απόψεις· κατανοούμε τους αγανακτισμένους πολίτες, για να αθωώσουμε δικές μας ξενοφοβικές ιδέες


«Να παν να παίξουν με τα περιτμημένα τσουτσουνάκια τους, αντί να κάθονται να με διαβάλλουν» έγραψε για τους Εβραίους της Ουγγαρίας σε διαδικτυακό φόρουμ, παραμονές των εκλογών, η Κριστίνα Μορβάι, επικεφαλής στο ευρωψηφοδέλτιο του ουγγρικού ακροδεξιού κόμματος.

διαβάστε τη συνέχεια...

Και συνέχισε: «Έχετε μάθει να μας βλέπετε να στεκόμαστε προσοχή κάθε φορά που κλάνετε. Πάρτε το όμως πια απόφαση, αυτή η ιστορία τέλειωσε. Σηκώσαμε κεφάλι και δεν έχουμε λόγο να ανεχόμαστε άλλο την τρομοκρατία σας. Θα ξαναπάρουμε τη χώρα μας στα χέρια μας».

Και η ανταπόκριση στον αχαρακτήριστο λόγο της; 15%. Όσο ακριβώς και το αδελφό ολλανδικό κόμμα του Βίλντερς, που κατέλαβε μάλιστα τη δεύτερη θέση στη χώρα του. Από κοντά το αντίστοιχο αυστριακό. Αλλά και τα συγγενικά τους στη Δανία, τη Φιλανδία, τη Βουλγαρία, την Τσεχία, την Ιταλία, τη Βρετανία, που κατά κανόνα υπερδιπλασίασαν τις δυνάμεις τους. Μαζί και οι δικοί μας.

Θεαματική άνοδος της ακροδεξιάς στις μισές σχεδόν χώρες της Ενωμένης Ευρώπης και γενικά της δεξιάς σ’ όλες σχεδόν τις χώρες, και ημέρα Σάββατο που θα διαβάζεται αυτή η σελίδα ο αναγνώστης θα έχει ήδη στη διάθεσή του πλουσιότατο σχολιασμό και αναλύσεις των εκλογικών αποτελεσμάτων.

Για το μικρό, μικρούτσικο φιδάκι αλλά πάντως φίδι σχεδίαζα να γράψω πριν από τις εκλογές –όχι πια αβγό του φιδιού, μα φίδι νεογνό. Είναι όλο και πιο συχνή η δυναμική επέμβαση Χρυσαυγιτών, με εισβολές ακόμα και μέσα στα σπίτια μεταναστών, σχεδόν συστηματικά μπλόκα αχάραγα στους δρόμους, την ώρα που φεύγουν οι ξένοι για τη δουλειά (πάνω από 30 τέτοιες επιχειρήσεις τους τρεις τελευταίους μήνες, με διψήφιο αριθμό τραυματιών), ώς τον Άγιο Παντελεήμονα, την εισβολή στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ όπου παρουσιαζόταν ελληνομακεδονικό λεξικό, και με αποκορύφωμα τον εμπρησμό του αυτοσχέδιου υπόγειου τζαμιού, σωστή δολοφονική απόπειρα. Κι ενώ γενικά η κοινοβουλευτική έκφραση του χώρου υπαγορεύει βασικές κυβερνητικές επιλογές και δίνει τον τόνο στη δημόσια ζωή, ιδίως μέσα από την τηλεόραση.

Και ήρθαν και οι εκλογές να επιβεβαιώσουν ότι δεν είναι συμπτωματικά, αποσπασματικά όλα αυτά, αλλά ώριμος καρπός διάχυτης πλέον ιδεολογίας, που, αν δεν είναι πάντοτε ευθέως ναζιστική, είναι σίγουρα ξενοφοβική.

Έτσι κι αλλιώς το θέμα ούτε ήταν ούτε είναι ενέργειες όπως αυτές, αλλά η σιωπηρή ανοχή, αν όχι η κάλυψη, από μεμονωμένα άτομα έως πολιτικούς σχηματισμούς, και προπάντων από τα τόσο λαλίστατα κατά τα άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Για τα εβραϊκά «περιτμημένα τσουτσουνάκια» μίλησε η Ουγγαρέζα, ενώ άλλος, δικός μας, ο Πλεύρης πατήρ, μίλησε για υπάνθρωπους που κακώς δεν τους εξαφάνισε όλους ο Χίτλερ και που το μόνο που χρειάζονται είναι εκτελεστικό απόσπασμα εντός 24 ωρών. Και βρέθηκε κατηγορούμενος για τη γραπτή αποτύπωση αυτών των απόψεων μα αθωώθηκε, από έλλειψη σχετικού νόμου, από κενό του νόμου, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι βγαίνει στο διαδίκτυο μη ομοϊδεάτης τυπικά και επιστήμονας και δηλώνει
, απρόκλητα μάλιστα, άρα εξόχως προκλητικά, πως «η αθώωση Πλεύρη [...] είναι μια ιδιαίτερα θετική εξέλιξη για την ελευθερία του λόγου στη χώρα μας»!

Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο το βίντεο από την εισβολή των Χρυσαυγιτών στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ· ανατριχιαστικές φυσιογνωμίες, κραυγές: «Ανθελληνικά σκουλήκια», «Προδότες» κ.ά., και η –μάταιη εντέλει– απόπειρα να εκκενώσουν την αίθουσα: «Βγάλτε τους όλους φωτογραφία και πετάξτε τους έξω!» ήταν η διαταγή του επικεφαλής. Σ’ ένα επιστημονικό ιστολόγιο παρεμβαίνει βαμμένος εθνοφρουρός: «Είναι απαράδεκτη αυτή η κίνηση της Χρυσής Αυγής! Μόνο με φωνές τη γλίτωσαν οι μαλακεδόνες και οι αμόρφωτοι γραικύλοι τους. Έπρεπε να σαπίσουν όλους αυτούς τους ανεκδιήγητους γραικύλους και μαλακεδόνες στο ξύλο, για να ξαναθυμηθούν την ιστορία της μίας και μοναδικής Μακεδονίας». Ο οικοδεσπότης τού δηλώνει πολύ απλά πως είναι ανεπιθύμητος στο ιστολόγιο: ακολουθούν διαδοχικές λιποθυμίες άλλων σχολιαστών για τη φίμωση του μη ομοϊδεάτη τους πάντως, που ενώ αναγνωρίζουν πως είναι ανάρμοστος ο προκλητικός τόνος του, επιμένουν πως παραταύτα «είναι απολύτως ελεύθερος να γράφει ό,τι θέλει»!

Κρατάει καιρό αυτή η παρανόηση, αυτό το ιδεολόγημα περί ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης, που εν ονόματί της τάχα έχουν ανοίξει προ πολλού όλα τα τηλεοπτικά σαλόνια, από Τατιάνα, Δρούζα, Αυτιά, έως Πρετεντέρη, Χατζηνικολάου, και σε όλα ανεξαιρέτως τα δελτία ειδήσεων, κι εκεί στρογγυλοκάθισαν επί μονίμου βάσεως, ειδήμονες επί παντός, και εντελώς δυσανάλογα ακόμα και με το εκλογικό τους ποσοστό, όλοι οι αστέρες του ακροδεξιού χώρου.


Κανακεύοντας το κοινό

Έχω επανειλημμένα αναφερθεί στην υπερπροβολή των ακροδεξιών από τα τηλεοπτικά κανάλια, που ισοδυναμεί με προαγωγή των ιδεών τους· σε άλλο θα ήθελα να σταθώ τώρα, καθώς μίλησα για διάχυση της ξενοφοβικής αν μη τι άλλο ιδεολογίας: λέμε συνέχεια ότι η μόνιμη δεξίωση αυτών των προσώπων στα κανάλια οφείλεται στο κυνήγι της θεαματικότητας την οποία εξασφαλίζουν οι θεαματικές διενέξεις στο γυαλί· όμως φοβούμαι ότι βασικός, υπόρρητος λόγος είναι η εκ του πλαγίου έκφραση απόψεων και ιδεολογίας των ίδιων των τηλεδημοσιογράφων, σίγουρα των περισσότερων από αυτούς.

Δίνουμε δηλαδή εντέλει άλλοθι στον Αυτιά, στον κάθε Αυτιά, όταν λέμε πως για την τηλεθέαση στήνει σαματά, ενώ είναι σαφείς και κατατεθειμένες οι βαθιά συντηρητικές έως αντιδραστικές απόψεις του. Αρκεί εξάλλου να παρακολουθήσει κανείς την άτυπη, και όχι μόνο, συμμαχία που συνάπτεται θαρρείς ενστικτωδώς ανάμεσα στον δημοσιογράφο παρουσιαστή και τον δεξιότερο των παραθυρευόντων, με στόχο τον εκάστοτε «αντιφρονούντα», τον απεργό, τον συνδικαλιστή, τον αριστερό βουλευτή, που λοιδορείται απροκάλυπτα και στήνεται στα πέντε μέτρα: κόβει ο Βορίδης, ο Πλεύρης, ο Βελόπουλος, ράβει ο Αυτιάς, ο Παπαδάκης, ο Άκης Παυλόπουλος, με ύφος δεκαπέντε εισαγγελέων ο καθένας.

Με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε να διαβαστεί και το κανάκεμα του κοινού, πως όχι, δεν είναι ο κόσμος, ο περίφημος «απλός κόσμος», ρατσιστές, ούτε ξενοφοβικοί, κι ας μη μιλάν οι των βορείων προαστίων, ας πάνε να ζήσουν μια μέρα στις υποβαθμισμένες γειτονιές, που τις έχει εγκαταλείψει στη μοίρα τους η πολιτεία.

Όλη αυτή η πλουσιότατη φιλολογία, παρόλο που ξεκινά από αντικειμενικά δεδομένα, εν προκειμένω το πρόβλημα των μεταναστών, την απουσία της πολιτείας αλλά και ενός καινούριου λόγου της αριστεράς, που θα απέτρεπε τάχα την (ακρο)δεξιά στροφή του εκλογικού σώματος και γενικότερα της κοινωνίας, καταρχήν εκφράζει μια υποτίμηση του «κόσμου», του «λαού», που αντιμετωπίζεται σαν μεταφυσική έννοια, χωρίς λοιπόν συγκεκριμένες, δικές του ιδέες, άρα και ευθύνες. Το χειρότερο ίσως είναι ότι μέσα από τα απαλλακτικά για τον κόσμο-που-τι-φταίει-αυτός και να μην τον χαρίζουμε στο ρατσιστικό μπλοκ κτλ. αποκαθαίρουμε τις δικές μας ξενοφοβικές τουλάχιστον ιδέες και στάσεις.

Με άλλα λόγια, δίνουμε το λόγο στο ΛΑΟΣ, για ν’ ακουστούν έτσι δικές μας ξενοφοβικές απόψεις· κατανοούμε τους αγανακτισμένους πολίτες, για να αθωώσουμε δικές μας ξενοφοβικές ιδέες.

Αλλά είναι τεράστιο το θέμα: μιαν άλλη φορά.

buzz it!

10/6/09

η κυρία Ειρήσθω εν Παρόδω

η Ντολόρα Ζάζικ πριγκίπισσα Έμπολι


Πάνε, θεέ και κύριε, κοντά τρεις δεκαετίες, στο Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας (ΜΙΕΤ) η ακαταμάχητη Ελένη έρχεται και με ρωτάει πότε θα γίνει ανατύπωση του τάδε βιβλίου, που είχε εξαντληθεί από καιρό και όλο το ζητούσαν, εγώ την κοιτάζω απελπισμένος, της λέω πως, χώρια από όλες τις άλλες εκκρεμότητες, ακόμα σπρώχνω την ανατύπωση ενός άλλου βιβλίου, "ααα, κατάλαβα" λέει και κουνάει το χέρι της, "ειρήσθω εν παρόδω!" --εξού και ο τίτλος της έκτοτε: "κυρία Ειρήσθω εν Παρόδω"

διαβάστε τη συνέχεια...

"ζήσε Μάη μου..." ήθελε φυσικά να πει, ή κάτι τέτοιο, επιστράτευσε ωστόσο τις πιο προχωρημένες γνώσεις της

πού τη θυμήθηκα τώρα τη φοβερή και τρομερή Ελένη...

στο Βήμα της παραπάνω Κυριακής (31/5), όπου δεν γράφει φυσικά η γραμματέας Ελένη παρά υπεύθυνος συντάκτης, κι υπάρχει αποπάνω και υπεύθυνος διορθωτής, έπεσε το μάτι μου στον τίτλο "Πλην Λακεδαιμονίων..."

στο μικρό μονοστηλάκι, γράφοντας για την Αΐντα της Λυρικής στο Ηρώδειο ("μιας πρωτόλειας [σικ] και κακόγουστης από σκηνική άποψη συμπαραγωγής...") με την περίφημη Ντολόρα Ζάζικ, η δημοσιογράφος αναφέρεται σε μια παράσταση της Σκάλας του Μιλάνου με τη Ζάζικ πριγκίπισσα Έμπολι στον Ντον Κάρλο του Βέρντι:

«Με το πέρας της παράστασης, [...] το σύνολο σχεδόν των βασικών συντελεστών της παραγωγής αποδοκιμάστηκε από αξιοσημείωτη μερίδα κοινού. Όλοι, πλην Λακεδαιμονίων. Όπου, “Λακεδαιμονία” εν προκειμένω ήταν η διάσημη Αμερικανίδα μεσόφωνος Ντολόρα Ζάζικ [...], η οποία επευφημήθηκε θερμά ως πριγκίπισσα Έμπολι...» Και ακολουθεί ύμνος στη Λακεδαιμονία...

ε όχι! Ελένη και πάλι Ελένη!

buzz it!

9/6/09

στις επάλξεις [17], τηλεμαχία; άπαπα! αγχιμαχία!

ήρθε κι έφυγε και το φετινό ντιμπέιτ, πέρασε πήρε το μερτικό της υπερήφανη και η χλαμυδοφόρος "τηλεμαχία", μα νά, εγεννήθη ημίν, χλαμυδοφοροτέρα η "αγχιμαχία"

διαβάστε τη συνέχεια...

"τηλεμαχία", ως γνωστόν, η αχρείαστη πλην λογιόστροφη απόδοση του ντιμπέιτ, που δέχτηκε μάλιστα εξαρχής και την ακόμα πιο λογιόστροφη αντίδραση, πως είναι, λέει, λάθος το τηλε- αφού εκφράζει απόσταση, σαν να μην είχαν άκουσαν ποτέ οι ακραιφνείς τα πλήθος σύνθετα με το τηλε- (από την τηλεόραση), όπως τηλεπαράθυρα, τηλεκριτικός κτλ.

και ιδού, στο Βήμα της παραπάνω Κυριακής (31.5.09), Ζουράρις:

«ο όρος τηλεμαχία δεν πρέπει να λέγεται, είναι ακατάλληλος, κακόζηλος όρος, γιατί σημαίνει ότι κάποιοι “τηλεμάχονται από μακριά”, ενώ οι πολιτικοί αρχηγοί, έτσι όπως στήθηκε το σκηνικό, μάχονται δίπλα δίπλα, σχεδόν ακουμπά ο ένας τον άλλον. Ορισμένοι αγράμματοι δημοσιογράφοι επέβαλαν τον όρο τηλεμαχία. Επομένως, αν θέλουν να κρατήσουν τη λέξη μάχη, να την πουν αγχιμαχία, δηλαδή “μάχομαι από κοντά”...»

και ακολουθεί, στο υπόλοιπο ζουράρειο, η χρήση του αρτιγέννητου όρου δις, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν

buzz it!

7/6/09

ημέρα εκλογών, μέρα του Άγγελου και του Μιχάλη

ημέρα εκλογών, μνημόσυνο του Άγγελου και του Μιχάλη

που είχαν πει

ο Άγγελος:

"Κι εμείς, λοιπόν, όσοι πιστοί, [...] στο κόμμα που μας έλαχε, στον Συνασπισμό..."

ο Μιχάλης:

"θα είμαι ο τελευταίος που θα κλείσει την πόρτα"

buzz it!